Iedere moeder maakt zich weleens zorgen. In de babyfase kijkt elke moeder een keertje extra de babykamer in om te kijken of haar kind nog ademt. Iedere moeder krijgt een hartverzakking wanneer haar kind voor het eerst valt. Drinkt mijn kind wel genoeg? Loopt mijn kind wel goed ‘op schema’? Stel je voor dat daar nog veel meer zorgen bovenop komen.
Zijn zorgen vs. mijn zorgen
Mijn man en ik maken ons zorgen. Maar om verschillende dingen. Vaak zie je toch dat de papa’s onverschrokken zijn. Ze gooien hun kind in de lucht en proberen, voordat het kind te pletter valt, nog 10 push-ups te doen. Ze gooien hun kids in het water en maken er zelf een bommetje achteraan. Bij ons is dat andersom. Nee, ik gooi Megan niet de lucht in en die 10 push-ups haal ik waarschijnlijk niet eens (no joke). Maar ik ben wel wat ‘ruiger’ (en ook lomper, I admit it). Laat haar ‘vliegen’ door de kamer, ‘gooi’ haar op bed en laat haar klimmen op de bank. Bas vindt dat wat enger, Megan is toch ‘fragieler’. Ik snap dat heel goed.
Maar ze zal het toch moeten leren. Leren hoe haar lichaam in elkaar zit, hoe het werkt. Wat de consequenties zijn van klimmen, wat er gebeurt als ze haar voeten niet goed neerzet. Tuurlijk wil je niet dat je kind valt, bang is of zich bezeert. Ze moeten het leren. En vaak gaat dat in de praktijk toch beter dan uit de boekjes.
” Toen ze net geboren was, was ik bang dat ze het misschien niet zou halen.”
Wat mijn angsten dan zijn? Oh boy. Vaak dingen die er helemaal nog niet zijn. Toen ik zwanger was, was ik bang dat Megan niet gezond zou zijn (mede dankzij de artsen van het AMC). Toen ze net geboren was, was ik bang dat ze het misschien niet zou halen. Ik maak me zorgen over haar toekomst. Wat als haar meningoceles erger worden? Hoeveel operaties komen er nog? Wat als ze in een rolstoel belandt? Wat als ze later gepest wordt?
Megan’s lotgenootje uit Amerika is iets ouder. Haar broertje werd ‘gepest’ omdat zijn zusje ‘anders’ is. Zelf ziet ze het ook. Ze is anders dan ‘normale’ kindjes. Mijn moederhart brak. Naast het syndroom vecht ze ook nog eens tegen leukemie. Het is een prachtig, sterk en dapper meisje. Ze verdient het om gelukkig en zonder zorgen op te groeien. Dat verdient ieder kind.
Nog veel meer zorgen…
Buiten al die zorgen om zijn er de letterlijke zorgen. De sondes, slangen, spuiten, pleisters, ziekenhuizen, operaties, aangepaste voorzieningen en ga zo maar door. Pfoe. Een hoop zorgen. En als je dan op de bank zit en lekker van je afschrijft, bedenk je: “Heb ik mij niet teveel zorgen gemaakt vandaag? Had ik niet gewoon wat meer moeten genieten?” Ok, dat is een zorg voor morgen. Oh…oeps…
Zorgen, ik herken ze. Op een ander gebied, maar toch . Ik ben trots op jullie en jullie doen het fantastisch.
Oma Bep zei altijd, kleine kindjes, kleine zorgen , grote kindjes, grote zorgen.
In mijn geval gaat ie nu lekker op, in jullie geval hoop ik dat het niet zo is.
Jullie hebben wel zorgen genoeg voor Megan haar hele leven in deze 3 jaar. Die grappig genoeg aan de ene kant voorbij gevlogen zijn en aan de andere kant lijkt het alsof Megan er altijd al was.
Ze past en hoort bij jullie ❤
Tja lieverds, soms lijkt het alsof het leven alleen uit zorgen bestaat, maar laat de zorgen het mooie niet overheersen. Keek net naar de foto’s van Megan met Opa. Allebei een hoed 😄.zo MOOI. Zo LIEF. Dat is echt genieten. Jullie zijn fantastische ouders. En soms kunnen gedeelde zorgen helpen. Dikke knuffels voor alle drie. En een aai voor Yuuna.
Lieve papa en mama van Megan, respect voor jullie. Begrijp jullie zorgen en zijn ook realistisch denk ik. Megan’s en jullie leven zal nooit onbezorgd zijn denk ik. Maar als ik terugkijk naar 3 jaar geleden en hoe Megan zich in die 3 jaar heeft ontwikkeld, dan denk ik wauw. Ze kan zoveel, langzamer dan haar leeftijdgenootjes, maar wat geeft dat. Ze doet het toch allemaal. En mama schrijft het al, jullie zijn geweldige ouders, zeker weten. ❤️😘😘