Plaatsing van de PEG-sonde
Na bijna 15 maanden was het dan eindelijk zover: dé operatie. De plaatsing van de PEG-sonde en de buisjes in je oren. Het slangetje gaat voor altijd uit je neus. Je bent hier en daar weleens een uurtje sondevrij geweest maar wat zal het bijzonder zijn om je nu voor altijd pleistervrij te zien. Bijzonder en spannend. Wat een stress heeft de hele situatie opgeleverd…
Een hoop gedoe vooraf
Vooraf was er nog een hoop gedoe. Tja, AMC he…Maandenlang hebben we achter de kont van het AMC gelopen. De operatie zou in juni zijn, toen toch in augustus. Je zou maar 1 dagje opgenomen worden maar als ik niet gebeld had, hadden we nooit geweten dat je 3 dagen opgenomen zou worden. Meer informatie? Waarom wilde ik zoveel informatie? “Het is maar een opname hoor mevrouw, niks bijzonders.” Niks bijzonders? Ik kon de dame in kwestie wel door de telefoon trekken. “Mijn kind gaat onder narcose en wordt geopereerd. Dat is voor jou misschien ‘niks bijzonders’ maar ons (lees: vooral mama) houdt het al maanden bezig. Dus denk voortaan even na met die grijze brei in dat lompe hoofd voordat je wat zegt, domme $*#*%*#*.” Uiteraard heb ik dat allemaal niet gezegd. Maar oh boy, ik had het wel graag gedaan.
Advocaat voor je kind
Eenmaal in het AMC was de ellende nog niet voorbij. We gingen van een 2-persoonskamer naar een 4-persoonskamer. Ik zou op een kleine stretcher naast jou komen te liggen. Plek voor onze spullen was er dan niet. De mama’s van de andere kindjes zouden over mijn ‘bed’ moeten stappen om naar het toilet te kunnen. Dat dachten we dus niet…Papa heeft flink van zich laten horen en toen kregen we gelukkig toch een privékamer.
“Ik vond het vreselijk je achter te laten.”
En toen, na lang wachten, was het dan eindelijk zover: de operatie. Van afdeling F8 naar B0. Jij in je operatieschort en ik mocht ook een pak aan en muts op (very charming). Het moment van de narcose was nog niet eens het ergste. Nee, het is niet leuk om je kind in een keer zo weg te voelen vallen. Maar het ergste was jou achterlaten. Ik geloof dat de chirurg wel drie keer aangedrongen heeft dat ‘mama nu echt weggaat’. De deur ging dicht en daar kwamen de tranen. Ik vond het vreselijk je achter te laten. Gelukkig stond papa in de gang om mij op te vangen.
Overal slangen, kabels en een zuurstofmasker
De operatie zou maar 20 minuutjes tot een half uur duren. We konden nog snel een broodje eten voordat ik naar de uitslaapkamer werd gebracht. Daar zat ik dan. Op een gammel houten klapstoeltje te wachten op jou. Mennnnn, wat duurde dat lang. Ruim drie kwartier heb ik nog gewacht. Het voelde als 3 uur. Ik was te vroeg opgehaald volgens de verpleegster…Maar daar kwam je dan eindelijk. In diepe slaap. Overal kabels, slangen en zuurstofmasker (FLASHBACK!). Eenmaal wakker begon je te huilen. Ik heb je bij me gepakt en je was meteen stil. Mijn meisje. Je ziet er moe uit en ik zie dat je pijn hebt. Op zo’n moment breekt je moederhart. Volgens de anesthesist had je er moeite mee om wakker te worden. Je hebt zuurstof en adrenaline gehad. Daarom duurde het allemaal wat langer. Verder is alles goed gegaan. Je buisjes zitten in je oren, de plaatsing van de PEG-sonde is gelukt. Het slangetje is uit je neus en de pleister is van je wang. Wat ben je mooi. En wat ben je sterk.
Hulde voor de verpleging
De verpleegkundige van de afdeling kwam ons halen. We mogen terug naar F8. Naar onze kamer. Het is tijd voor papa om naar huis te gaan. Het liefst blijft hij bij ons maar dat gaat niet. Met lood in zijn schoenen gaat ie toch richting Lelystad. Wij blijven nog 1 nachtje in Amsterdam. Jouw geboorteplaats. Het ziekenhuis waar het allemaal begonnen is. Weer nieuwe ervaringen in het AMC. Zowel positief (hulde voor de lieve verpleging!) als negatief (die lijst is wat langer…). Inmiddels zijn we alweer thuis en het gaat goed. Jij doet het goed. We zijn zo trots! Je bent sterk, lief en prachtig. En van ons. Papa en mama houden van jou.
