Aan het einde van het jaar gaat iedereen automatisch herinneringen ophalen. Wat is er allemaal gebeurd dit jaar en waar kunnen wij dankbaar voor zijn? Wat zijn onze wensen voor het nieuwe jaar?
Wij zijn uiteraard dankbaar voor het mooiste wat ons is overkomen: onze kleine panda. De manier waarop? Nee, niet zo. Want het duurde even voordat ik zwanger was, de zwangerschap verliep niet vlekkeloos en wat er daarna allemaal gebeurde is iedereen wel bekend. De kwakkelende gezondheid van ons meisje kwam daar nog eens bovenop. En dat was meteen onze grootste wens voor 2017: gezondheid. En ik weet niet waarom maar ook dat lijkt ons niet gegund.
Want op Nieuwjaarsdag zaten we alweer op de huisartsenpost met ons meisje. Nog steeds die longontsteking, nog steeds zo ziek. Nieuwe medicijnen en maar weer naar de kinderarts. En een week later gaat het weer mis. Niet met ons meisje (afkloppen!) maar met mij. Mijn god, wat ben ik ziek. Ik ook naar de huisartsenpost. Alles eruit. “Goh, u bent echt ziek he?” Joh…prik in de kont en Bassie lachen (iets met karma…). Die karma kreeg ie overigens weer terug. Want drie keer raden wie er nu doodziek boven ligt…
Waar ik nu wel dankbaar voor ben de eerste 2 weken van het nieuwe jaar? Mijn man die er altijd voor ons is. Die mijn haren vasthoudt als het nodig is en de boel opruimt. Alle opa’s en oma’s die oppassen als wij doodziek zijn (of niet). De liefste buurvrouw die de hond uitlaat wanneer wij er de kracht niet voor hebben. Zussen die boodschappen doen en medicijnen ophalen. Ons werk die begripvol is en ons rustig laat uitzieken. En dankbaar zijn we voor alle lieve steunbetuigingen, berichtjes en liefde van de beste vrienden en onze familie.
Nee, dit is niet de gezonde, liefdevolle en gelukkige start waar wij op gehoopt hadden. Dit moet beter kunnen 2017!
