Hoesten, huilen, stikken. Die blauwe kleur waarvan we hoopten dat ie voor altijd weg zou blijven, was er weer even. Wauw, flashback: dit is niet goed…
En daar was de kinderarts het mee eens. Ondanks dat alles weer in orde leek toen we eenmaal in het ziekenhuis waren (zucht). Lachen, brabbelen en zoals altijd: helemaal geen koorts. Maar toch weer wat gepruttel in haar longen en gezien haar verleden komen we er niet onderuit: Megan moet opgenomen worden.
We zijn een geoliede machine
En zo gezegd, zo gedaan. Met 5 minuten was er een kamer klaar gemaakt. Hup, alle kabels en snoeren weer aansluiten. Flashback: het is weer als vanouds. Gelukkig laat de monitor meteen goede waardes zien. De stretcher voor mij staat klaar. Ik blijf bij haar slapen en Bas zorgt dat thuis alles blijft draaien. We zijn nog steeds een geoliede machine.
Zodra Bas weg is om wat spullen voor mij in te pakken, boodschappen te doen en Yuuna uit te laten, heeft Megan weer wat saturatiedipjes. Niet heel zorgwekkend maar ook niet zoals het zou moeten zijn. En alsof ze het erom doet, zodra hij weer terug is, zijn de waardes weer perfect. Daddy’s little girl.
Megan heeft saturatiedipjes
De nacht verloopt zoals verwacht: zonder al te veel slaap. Ik ben vaak wakker. Die stretcher is nou niet echt heel comfortabel en je kijkt toch met 1 oog naar haar en de monitor. Ook Bas slaapt slecht. Zijn meiden zijn er niet. Megan is gelukkig stabiel en ze laat me ‘slapen’ tot 06.00 uur. Om 07.00 uur is het etenstijd voor mij. Nope, die ziekenhuisontbijtjes heb ik niet gemist haha. De kinderarts komt bij ons kijken: Megan doet het goed. Maar ondanks dat moet ze nog een nachtje blijven. Just to be sure. Ook vertelt ze tussen neus en lippen door dat er een revalidatieteam wordt opgezet voor onze panda en dat als ze over enkele maanden nog steeds afhankelijk is van haar sonde, ze een PEG-sonde krijgt. Poeh, dat leggen we maar even aan de kant. Eerst dit, eerst nu.
Wissel van de wacht
Bas komt in de middag weer langs na het werk en heeft zijn spullen mee. Tijd om te switchen. Hij ‘slaapt’ vannacht op de stretcher en ik kan straks heerlijk douchen en op onze boxspring slapen. Maar niet voordat ik boodschappen heb gedaan, Yuuna heb uitgelaten en mijn schatjes welterusten heb gewenst. Nu op de bank met een kop thee, de heerlijke zelfgebakken chocoladekoekjes van zus (iedereen die Ragna’s bak-kunsten kent: yes, be very jealous haha) en even alles van mij aftypen.
Het zijn weer heftige dagen. Het lijkt 1 grote flashback naar 8 maanden(!) geleden. Maar gelukkig is het nu maar voor even. Als het goed is, wordt Megan morgen in de loop van de dag ontslagen. En dan kunnen we allemaal weer in ons eigen bedje slapen.
