Help, mijn vliezen zijn gebroken!

5 mei: Bevrijdingsdag. Dan vieren wij onze vrijheid. Nou, zo dacht Megan er ook over. Midden in de nacht voel ik wat nattigheid. Zijn mijn vliezen gebroken? Ik probeer Bas wakker te maken maar die ligt net op 1 oor en is ver weg. Hij is die avond is wezen bowlen. Hij grapt altijd: Ik ben na 2 biertjes weer rond 22.00 uur thuis. Wat hij werkelijk bedoelt: Ik ben na 10 biertjes rond 02.00 uur thuis. Daar zal hij deze keer spijt van hebben…

Het lukt me om Bas (enigszins) wakker te krijgen en zeg dat ik ‘nat’ ben. “Welnee, ga maar gewoon slapen schat. Maak je niet zo’n zorgen.” Hij heeft gelijk. Met 16 weken dacht ik ook al dat mijn vliezen gebroken waren. Maar volgens de verloskundige was er toen niets aan de hand (tot op de dag van vandaag twijfel ik daar soms nog over). Ik ga even naar de wc en het lukt me weer om in slaap te vallen. Tot ik weer wakker wordt van nattigheid. Het is niet veel, maar ik weet toch echt zeker dat ik niet geplast heb.

Het is mis…

Ik maak Bas weer wakker (had je de biertjes en uurtjes nu maar wel andersom gedaan). En ik bel de verloskundige: die zit middenin een bevalling. “Vang maar wat op in een glas en stuur mij een foto.” Ik hurk boven het glas totdat er een bodempje verschijnt. Ik zie al dat het mis is. Witte vlokjes dwarrelen door het glas. De verloskundige belt meteen zodra ik de foto gestuurd hebt. “Dat ziet er niet goed uit, ik bel het ziekenhuis en daarna bel ik jou meteen terug.” Oh help, mijn vliezen zijn gebroken!

Het is rustig in het ziekenhuis. We lopen door naar de afdeling verloskunde. Ik word gelijk overal op aangesloten en ze willen wat vruchtwater opvangen. “Blaas maar op je hand, dan komt er vast wat.” Dat is wat de verloskundige toen met 16 weken ook zei. Maar er gebeurde toen niets en nu ook niet. “Weet je zeker dat je water gebroken is?” We laten de foto zien. “Ok, kuch maar even”. De verpleegkundige staat klaar met zo’n heel klein rechthoekig glazen plaatje. Zo eentje die je vroeger ook gebruikte met biologie en scheikunde. Ik kuch en ze deinst achteruit. “Hoooo!” Jup, mijn vliezen zijn gebroken. Ik ben 31 weken zwanger en mijn vliezen zijn gebroken…

Zorg dat er zo snel mogelijk een ambulance klaar staat

We vertellen de gynaecoloog het hele verhaal. Normaal gesproken kun je met 32 weken in een streekziekenhuis bevallen. Maar omdat er 2 keer ‘wat gezien’ is op de echo’s en ik net geen 32 weken ben, vertrouwt de gynaecoloog het toch niet. Ik krijg 2 prikken: longrijping voor Megan en een weeënremmer. Bas haalt thuis snel wat spullen op. Omdat ik een echo heb gehad in het VU in Amsterdam zou het fijner zijn daarheen te gaan. Maar het VU zit vol dus we moeten naar het AMC. Met de ambulance…

Met toeters en bellen

De arts en chauffeur komen met een brancard binnen. Haha, ik weet nog dat ik bang was dat de brancard mij niet zou houden. Voordat ik de ambulance ingeschoven word, stoppen ze. Bas staat met de tas een beetje verloren voor zich uit te kijken. “Moet je moeders niet even een kus geven voordat we gaan?” Bas geeft me snel een kus en de ambulancechauffeur zegt: “Ik ga met licht en geluid, volg mij niet maar rij zelf rustig die kant op.” Gelukkig was mijn schoonmoeder er ook, anders weet ik zeker dat Bas veel te hard gereden zou hebben.

Daar lig ik dan. Voor het eerst (en hopelijk laatst) in een ambulance. Het ligt oncomfortabel (hard, hobbelig en ik háát achteruit rijden) en ik weet nog dat er veel lawaai was. Je ziet niet zoveel dus ik probeerde aan de bochten ‘te voelen’ waar we waren. Dat werkt dus niet. De arts probeert mij af te leiden door een gesprek aan te knopen en grapjes te maken. Het werkt een beetje maar ik blijf ontzettend bang en mijn bloeddruk gaat door het dak.

De arts kijkt moeilijk, mijn bloeddruk stijgt weer

We zijn er zo. Voor ik het weet lig ik op een verloskamer in het AMC en krijg ik de tweede set prikken. De gynaecoloog komt binnen en vertelt dat ik waarschijnlijk een dezer dagen ga bevallen. Er wordt een shitload aan informatie op ons afgevuurd dus ik ben blij als mijn familie er is en we even op adem kunnen komen. Ik word overladen met chocola en andere lekkere dingen om het ziekenhuisvoedsel te compenseren. In de avond krijg ik een echo om te kijken hoe we ervoor staan. De arts kijkt wat moeilijk dus mijn bloeddruk stijgt weer. Wat is er nou weer? Hij kijkt me aan en vraagt: “Weet je zeker dat je vliezen gebroken zijn? Je hebt enorm veel vruchtwater.” Zucht, ja ik weet het zeker! Ik ben 31 weken zwanger en mijn vliezen zijn gebroken…

Deel 2 vind je hier!