Megan, mijn hartje, ons hartje, ons hartendiefje. Het is weer een tijdje geleden dat mama een stukje geschreven heeft. Dat is vaak wel een goed teken. Ik schrijf vaak als ik mijn hart moet luchten. Afgelopen weken was het weer spannend en mama wil even vertellen hoe trots ze op jou is.
We hebben rustige en drukke ziekenhuisperiodes. We zitten nu weer in een drukkere fase. Bij de kinderarts was alles goed. Je lengte-gewichtsverhouding zit weer in de lift. Drs. Madhuban vond je al een echt dametje. Tsja, ze heeft gelijk. Je wordt groot. Een echte dame. Mijn hartje is geen baby meer.
In het AMC heb je een MRI-scan van je rug gehad. Vanwege je leeftijd (stil liggen is moeilijk!), moest je onder narcose. Het prikken ging weer erg slecht dus uiteindelijk ben je in slaap gevallen met een maskertje. Na de scan ben je in mama’s armen weer wakker geworden. Je hebt het zo goed gedaan! De neuroloog heeft de beelden bekeken en we gaan ze over een maandje uitgebreid bespreken. Voor nu kon hij zeggen dat je inderdaad aardig wat meningocèles hebt (“werkelijk waar fascinerend” waren zijn exacte woorden geloof ik). Maar: niet bij je ruggengraat en er wordt ook niets bekneld. We wachten 8 augustus maar weer af.
Het is erger dan we in eerste instantie dachten
En dan tot die tijd rust? Nee, helaas niet. Op 18 juli staat je hartoperatie gepland. De cardioloog heeft een uitgebreide echo en hartfilm gemaakt, het is wat erger dan in eerste instantie gedacht. Jouw hartje werkt zo hard en maakt zo ontiegelijk veel overuren. De cardioloog verwacht dat je enorm zult opknappen na de operatie. Beloven kon hij het niet maar je zou als het goed is: sterker worden, makkelijker in gewicht aankomen en hopelijk ook veel minder last hebben van longontstekingen en andere luchtweginfecties.
Laten we het hopen! Ons lieve hartje: papa en mama zijn zo trots op je. Je doet het zo goed en je bent zo sterk! Ook hier komen we doorheen en weer sterker uit. We houden ongelooflijk veel van jou. Dikke kus (en natuurlijk een high five en een box) van ons.
