Moederinstinct. Een raar maar oh zo bijzonder en belangrijk iets. Een gevoel. Volg altijd je moederinstinct. Vaak komt het op als er iets niet klopt of niet goed lijkt te zijn. Nooit gedacht dat ik dat zo intens zou beleven…
Want ik vond het iets te zweverig voor mij. Ik ben (volgens mij) redelijk nuchter. Al die zweverige toestanden over gevoelens en instincten. Het zal allemaal wel. Ik was er immers van overtuigd dat ik een zoon zou krijgen. Haha nou, lekker instinct hoor…
Ik werd wakker met een raar gevoel
De eerste keer dat ik wel op mijn instinct kon bouwen, was toen mijn vliezen braken. Even twijfelde ik en was ik verder gaan slapen (bij 15 weken zwangerschap was er ook niets aan de hand, toch?). Maar die ochtend werd ik wakker en had een raar gevoel. Toch maar wel bellen. En ja hoor, het was mis. De rest van het verhaal is bekend…
Er volgde een rare periode. Ik was mijn instinct weer kwijt. Er gebeurde zoveel op de Intensive Care. Je bent machteloos. Dus laat je een hoop maar los. Je hebt geen keus. Zij ligt daar en ze is vast wel in goede handen. Je wordt teveel geleefd en gaat werkelijk aan alles twijfelen. Die hormonen maakten het er overigens ook niet makkelijker op. Je vergeet alles en loopt als een kip zonder kop rond. Dus nee, op dat moment vertrouw je niet op je eigen instinct. Terwijl je dat juist wél zou moeten doen.
Laat je niets wijsmaken, volg je gevoel
In het MCZ kreeg mijn moederinstinct voor het eerst weer een opleving. Megan was kortademig, zat niet lekker in haar vel. Haar saturatie was ook niet heel netjes, je kon gewoon aan de monitor zien dat ze het benauwd had. Ik zag dat haar neusje vies was. Kon ook niet anders met al die slangen en droge lucht die erin geblazen werd. “Zullen we haar neus schoonmaken?” Vroeg ik aan de verpleging. “Neuh, dat gepulk is alleen maar vervelend voor haar en daar ligt het echt niet aan.” Ok, als de verpleging dat zegt zal het wel zo zijn. Maar toch zat het mij niet lekker. Het knaagde. De volgende dag besloot ik mijn instinct te volgen: schoonmaken die neus. En verrek: saturatie 95, 96, 97, 98, 99, 100! Zie je wel, ik had gelijk. Mijn instinct klopte. Mijn moederinstinct.
“Er is iets aan de hand. Er zit iets niet goed.”
En zo was er gisteren ook weer zo’n moment. Megan had haar sonde eruit getrokken (zucht). Snel op het KDV nog een nieuwe erin en naar huis. In de auto begon ze vreselijk te hoesten en te hijgen. Ze was zo benauwd. Ik heb zo’n handige spiegel zodat ik haar kan zien in mijn achteruitkijkspiegel. Maar het was al donker dus ik zag haar niet goed. Een heel naar gevoel bekroop mij. Dit klopt niet. Er is iets aan de hand. Er zit iets niet goed. Het was zo erg dat ik twijfelde de auto aan de kant te zetten. Maar ik hoorde haar nog en we waren bijna thuis.
Eenmaal thuis bleef ze zo raar hoesten. Toch maar even een testje doen. Vocht omhoog halen en kijken of het (maag)zuur is. Maar het stripje bleef rood. Ik haalde geen maagzuur omhoog maar slijm. De sonde zat in haar longen…
Volg altijd je moederinstinct
Mijn instinct had weer gelijk. Mijn moederinstinct had het wederom bij het juiste eind. De situatie was verschrikkelijk, de redenen dat de alarmen van je moederinstinct afgaan zijn niet leuk. Maar wat is het goed dat het bestaat en wat is het fijn dat het werkt. Volg altijd je moederinstinct.
Moederinstinct: 2 – Zweverigheid: 0
