Het moederschap. Het mooiste wat er is. Toch? Als kind schreef je in die boekjes van vriendjes en vriendinnetjes. Op de vraag: wat wil je later worden?, was mijn antwoord altijd: mama. En kapster (ja, echt!). Maar moeder stond op nummer 1. Ik had daarom ook nooit gedacht dat ik de woorden moederschap en rouwen in 1 zin zou gebruiken…
Geen perfect plaatje
Ik had er altijd een heel romantisch beeld bij. Met de perfecte man 2 lieve kindjes in een mooi huisje met een grote tuin. Nu is een hoop wel gelukt. Maar het feit dat onze panda niet gezond geboren is doet pijn. Het past niet in dat perfecte plaatje. Dat perfecte plaatje moet wat bijgeschaafd worden. Andere zaken zijn nu belangrijker. Megans gezondheid is het belangrijkste wat er is. Maar daardoor ben ik wel iets anders vergeten: mijn eigen gezondheid.
Want niet alleen hebben de zwangerschap en bevalling een hoop impact op een lichaam, de toestanden erna hebben er bij mij enorm ingehakt. En dat had ik pas door toen we in wat rustiger vaarwater terecht kwamen. Vanaf de bevalling was het verstand op nul en gaan. Maar de wolken bleven komen, het bleef regenen en langzaamaan begon mijn emmertje zich te vullen. Dat emmertje is sinds kort volgelopen en overstroomd. Het was teveel. Ik kan niet meer. Dat hardop zeggen was niet makkelijk. Maar het moest.
Zoeken naar een oplossing
Ik zat mezelf maar ook mijn perfecte man en lieve kindje in de weg. Ik genoot niet meer zoals ik dat graag had gewild. Dit is niet wat ik verwacht had van het moederschap. Zo leuk is dit helemaal niet. Elke week ziekenhuis in en uit, de zorgen, het gedoe. Ik voel me eindelijk moeder, dat waarvan ik altijd droomde. Maar het is helemaal niet leuk…
” Ik voel me eindelijk moeder, dat waarvan ik altijd droomde. Maar het is helemaal niet leuk… “
Dus: aan de bel trekken. Ik dacht nog (heel naïef) misschien ligt het wel allemaal aan dat spiraaltje joh. Mijn hormonen zijn gewoon wat in de war. We zijn samen naar de huisarts gegaan en hebben alles uitgelegd. Nee, dat spiraaltje was het dus niet (jammer!). Er is veel meer aan de hand. En daar gaan we nu aan werken.
Rouwen om het moederschap
En dat begint met rouwen. Nee, nobody died, maar ik ben wel iets kwijt. Dat perfecte beeld van moederschap. Mijn droom. Dat is niet meer. Ik moet er afscheid van nemen. Tuurlijk, ik ben en blijf moeder en zal altijd onvoorwaardelijk van dat kleine meisje houden. Maar ik zal het verdriet moeten verwerken. Rouwen om het moederschap waarvan ik altijd droomde. Achter die wolken komt het zonnetje weer tevoorschijn. Het heeft alleen tijd nodig. En in die tijd gaan wij rouwen, praten, sporten en leuke dingen doen.
Ik zeg bewust ‘wij’. Want alleen kan ik dit niet. Bas is mijn perfecte man. En hij verdient wel een alinea (en zoveel meer). Hij is er altijd. For better or worse, in sickness and in health. En zo ook nu. Ondanks alles blijft hij sterk, blijft het huishouden draaien en komt er brood op de plank. Maar bovenal: de liefde blijft en groeit. Zoals mijn lieve vriendinnetje zegt: echte liefde bestaat dus echt. Zonder hem kan ik niet. Zonder hem had ik dit nooit getrokken. We hebben veel overwonnen en meegemaakt. En nu moeten wij iets doen wat we nog nooit samen gedaan hebben: rouwen. Maar ik weet zeker dat wij ook hier sterker uitkomen!
