Geboren op 22 mei. Het had eigenlijk 2 juli pas zover mogen zijn. Vanaf het begin werd er meteen gezegd: ga maar van de uitgerekende datum uit. Dan mogen de meeste baby’s pas naar huis. Ok. Dat houdt dus in dat je 6 weken in het ziekenhuis zou liggen (zucht..).
In die weken is er enorm veel gebeurd. Jij hebt enorm veel stapjes gemaakt. Wij hadden geen haast. Als jij langer nodig hebt dan die 6 weken, so be it. Het ziekenhuis werd een tweede thuis. Iedereen kende ons, wij wisten alles te vinden. De allerleukste dame van de catering kwam al met 2 glazen water aan zodra ze ons zag. En elke keer vroeg ze het weer: “Dushi, weet je zeker dat je alleen ‘gemeentepils’ wilt?”
Help! Mijn baby is weg!
Alles ging op de automatische piloot. Parkeren,stukje lopen, deur 1 door, stukje lopen, aanbellen en deur 2 door, hoekje om, deur 3 door, handen wassen en naar onze kleine panda. Maar, heh? Waar was je nou? Petra moest lachen toen ze mijn gezicht zag. “Ze is weer verhuisd! Ze ligt hiernaast.” En ja hoor, daar lag je. Een kamer verder. De kamer waar baby’s lagen die bijna naar huis mochten.
Het was gek, maar wel weer fijn. Je lag weer eventjes alleen. Een privékamer, toe maar! Het meest spannende moment die week: je mocht van de monitor af. Poeh! Dat was wel een dingetje hoor. Want ondanks dat we geleerd hebben naar jou te kijken was die monitor toch een houvast. Een steuntje achter de rug. Zijwieltjes. Maar je kon het alleen. We moesten loslaten. En geloof mij: ik heb de eerste minuten/uren alleen maar naar jou gekeken. Ja, ik was bang. Maar dat was onnodig. Want je deed alles zelf. De bangheid verdween en er kwam een gevoel van trots voor in de plaats. Ons meisje heeft geen zijwieltjes meer nodig.
En daar was de volgende stap: ik ging logeren! Bij jou. Samen in het ziekenhuis. Om te wennen aan elkaar, wennen aan het moederschap. Ik moest ineens midden in de nacht eruit om voeding te geven (dat was een dingetje hoor!). Ik werd wakker van elk geluidje wat je maakte maar dat was niet erg: ik was bij jou. Twee nachtjes hebben wij saampjes gelegen tot de allergrootste stap: je mocht naar huis.
We mogen naar huis!
1 juli 2016: dé dag. Ha! Stiekem toch een dagje eerder dan gepland. Bloednerveus waren we. Kunnen wij dit wel? Ja, we hebben 6 weken kunnen ‘oefenen’ maar thuis is toch even een ander dingetje. Alle verpleegkundigen stelde ons gerust: jullie kunnen dit. Dus hup! Voor het eerst in je autostoel. De afdeling rond om iedereen gedag te zeggen en chocolaatjes te geven. Want dat verdienen ze wel. En daar gingen we: deur 3 door, hoekje om, deur 2 door, stukje lopen en deur 1 door. Stukje lopen en de auto in. Naar huis.
Die eerste autorit was spannend! Thuiskomen was spannend, kennismaken met Yuuna was spannend. Maar die spanning verdween heel snel. De deur ging op slot en de gordijnen gingen dicht. Dit was even ons moment. Je bent eindelijk thuis!
