Vroeger was het mijn lievelingskleur: blauw. En ik was toch echt wel een ‘meisje-meisje’ (stiekem hoop ik dat jij dat ook bent!). Ja, roze was mooi maar toch: blauw had iets bijzonders. Maar nu heeft die kleur een hele andere lading…
De eerste keer dat jij blauw aanliep, was nog in het AMC. Papa en mama waren jouw luier aan het verschonen, we hadden het niet eens door. Sarah-Linde kwam erbij: “Niet teveel focussen op die luiertoestanden (je had ons moeten zien stuntelen), kijk naar jullie meisje”. En verrek. Je lippen werden langzaamaan paars/blauw. Je had het even moeilijk. Maar even wat wrijven over je buikje en zachtjes blazen in je gezicht en het was over. Even voelden we ons schuldig, we hadden het niet eens door!
Steeds vaker, steeds heftiger
Dat was de eerste maar helaas niet de laatste keer. Ook in het MCZ had je kleine dipjes. Beetje vergelijkbaar met het incidentje in het AMC. Maar hoe meer tijd er verstreek en hoe meer stapjes we namen, des te heftiger werden de dips. Het gebeurde ook steeds vaker.
Het werd het eerste wat we steeds vroegen als we in het ziekenhuis aankwamen: “Heeft ze nog dips gehad?”. We kregen steeds vaker het antwoord “ja” terug. Een enkele keer moest je zelfs met zuurstof geholpen worden. Gelukkig heb ik dat niet gezien, het zou mijn moederhart breken.
Maar hoe kon dat nou toch? Je zou beter moeten worden, niet moeten verslechteren. Even dachten we dat we het wisten: het is voedingsgerelateerd. Je zou door het spugen misschien wel die dips hebben. Toch nog doorgaan met de verdikking en ook maar je matrasje omhoog. Maar het hielp niet.
” Je ademhaling stokte en je liep blauw aan. “
Borstvoeding zou het mooiste moeten zijn wat er is tussen moeder en kind. Bij ons was dat het maar heel even. De eerste minuten waren geweldig, maar daarna werd het te zwaar voor je: met een dip tot gevolg. Je ademhaling stokte en je liep blauw aan. De waardes op de monitor zakten. De piepers en bellen gingen af. Ik wilde je heen en weer schudden, blazen in je gezicht, wrijven over je bolletje. Maar ik bevroor. De tijd leek wel stil te staan. Alsof het een eeuwigheid duurde. Maar Monique stond met een paar seconden bij ons, pakte je op en deed wat mij niet lukte. Je gezicht werd langzaamaan minder grauw en de waardes op de monitor klommen weer omhoog. Daar was je weer.
Het ging weer mis
Tja, en dan komt de volgende dag: weer borstvoeding geven. Het lood zakte in mijn schoenen. Moet het echt? Ja, kom op, het moet echt! Maar weer ging het mis. Het was te inspannend voor je. Je ademhaling stopte, het zuurstofgehalte in je bloed werd te laag en je hartslag kelderde: weer een brady. Je ging weer helemaal onderuit. Maar ik heb geleerd van de vorige keer. Kijken naar jou, dan pas naar de monitor. En zo zag ik dat het gebeurde vlak voordat de piepers en bellen afgingen. En deze keer lukte het mij wel je te helpen: je herstelde weer.
Een grote angst werd realiteit
Elke keer bij een inspanning ging het mis. Bij een voeding, bij een badje. Soms ook wel als je sliep, maar er leek wel echt een patroon te zijn. De kinderarts had een vermoeden. En noem het ‘het lot’ maar degene die jou misschien wel kon helpen kwam toevallig die week langs: de kindercardioloog van het AMC. Eens in de zoveel tijd heeft hij spreekuur in Lelystad. En zo ook nu. Hij hoorde je verhaal en wilde je meteen zien en een echo van jouw hart maken. En zo werd een grote angst realiteit: een afwijking. Een kleine, maar het was duidelijk te zien. Dit zou wel eens heel goed de oorzaak van de dips kunnen zijn. Er stond een bloedvat open wat dicht had moeten gaan na de bevalling. Het komt vaker voor bij prematuurtjes. Je hartje maakte ontzettend veel overuren. Voor nu: aan de medicijnen. Als die het niet oplossen: een operatie. Een hartoperatie? Bij ons meisje? Slik… Maar laten we niet op zaken vooruit lopen: we gaan eerst die medicijnen een kans geven. Je bent zo sterk, je gaat dit winnen! Dus nee, blauw is niet meer mijn favoriete kleur. Het doet me denken aan de moeilijkste periode van ons leven. Nee, doe mij maar roze. De kleur van meisje-meisjes, de kleur van een gezonde blos op je wangen…
